Bir zaman çok zengin bir adam,
çocuklarına şöyle vasiyette bulunur:Ben ölüp yıkanınca, şu eski çoraplarımı ayağıma geçirin, ben bunlarla gömülmek istiyorum.Vakit saat gelir bu zengin vefat eder.Cenaze yıkandıktan sonra oğulları çorapları alıp getirirler:Babamızın vasiyeti var, şu eski çorapları ona giydireceğiz, derler.Cenazeyi yıkayan hoca efendi bunu katiyen kabul etmez.Bu sefer müftüye çıkarlar. O da Dinimizde böyle bir şey yok, deyip reddeder.İster istemez, babalarının vasiyetinden vazgeçmek mecburiyetinde kalırlar.Cenazeyi defnedip kabirden evlerine dönünce komşularından biri elinde bir mektupla gelir.Babanız çok önceleri bu mektubu, bana vererek, benim cenazem gömülüp oğullarım eve dönünce kendilerine ver demişti, der.Mektubu açıp okuyunca, babalarının en son ibretli dersini şu ifadelerle verdiğini görürler:Evlatlarım, işte gördünüz; eski çoraplarımı bile götüremedim. Aklınızı başınıza alın. Ne yapacaksanız hayatta yapıp öbür tarafa götürün iş işten geçtikten sonra dövünmeyin.
